Fanny

Iedereen die een wedstrijd verliest met 0‑13 zal ongetwijfeld wel eens geconfronteerd worden met de uitdrukking ‘Fanny’. In volslagen onschuld vraag je je voorzichtig af wat deze uitdrukking dan wel inhoudt.

Aan het eind van de 19e eeuw, bij één van de eerste verenigingen (Jouve) in Lyon, had Fanny Dubriand de gewoonte haar achterste te laten zien om spelers die met 0‑13 verloren hadden, te vernederen. Waren de verliezers gedwongen haar billen te kussen? We weten het niet. In ieder geval gebruikt men sindsdien de uitdrukking: ‘Embrasser Fanny’ (‘Fanny kussen’ of ‘Fanny omhelzen’).

Volgens een ander verhaal was Fanny aan de vooravond van de 1^e wereldoorlog serveerster in een café in Grand Lemps in het noorden van Frankrijk. Zij liet zich omhelzen door verliezers die géén enkel punt tijdens een wedstrijd behaalden. Deze omhelzing was een troost, een soort schadevergoeding om het leed te verzachten. Tot op een dag de burgemeester van de regio ook bij haar kwam om te worden getroost: had Fanny iets tegen hem? Het is in ieder geval zo dat ze boven op een stoel klom, haar rokken omhoog deed en wat hield ze hem voor? Haar ‘andere wangen’, waarop meneer de burgemeester trouwens zonder blikken of blozen, twee dikke klapzoenen gaf. Dat was het begin van een lange traditie.

Sindsdien, omdat de spelers niet altijd een lieve Fanny bij de hand, of liever gezegd aan de lippen hebben, bezitten veel verenigingen een namaak Fanny die ze op een ereplaatsje hebben staan en waar de winnaars hun slachtoffers mee naar toe nemen en verplichten met een kniebuiging een kus te geven op de billen van Fanny. Wanneer het een goede speler betreft die het ongeluk heeft Fanny tegen te komen, dan halen de wat mindere spelers weer eens opgelucht adem. Hun zelfvertrouwen is weer wat opgekrikt. Al ben je nog zo goed, de bal blijft rond. Een prachtige psychologische oplossing om het spel voor iedereen aangenaam te houden. Een schitterende folkloristische traditie, en een wonderlijk verhaal dat nog steeds voortleeft.